درس هایی از نهج البلاغه

پ.ن: به همین دلیل است که خیرخواهان گفته اند بهترست سیاست را به دین گره نزد یا برعکس چراکه اگر در صدر اسلام چنین بود امثال پیامبر و علی زمامدار جامعه بودند که قدرت برایشان پشیزی نمی ارزید بنابراین با آن اغوا نمی شدندو از آن سواستفاده نمی کردند اما بجز این بزرگان هیچکس را یارای مقاومت در برابر اغوای قدرت نیست و اینگونه می شود که هم دین از دست می رود هم سیاست!

بنظر من قدرت به مراتب مست کننده تر از شراب است! بنابراین اگر شراب حرامست ایکاش قدرت هم حرام می شد تا کسی به فکر در اختیار گرفتن آن نمی افتاد! البته از نظر برخی متفکرین مدرن علوم سیاسی قدرت به خودی خود بد نیست بلکه قدرت نامشروع که بنام "قهر" نام برده می شود بد است (برای مطالعه بیشتر به آثار هانا آرنت مراجعه کنید). یا حق